Koraal

5,5 weken op vakantie naar Australië, een dream-come-true voor elke reiziger en enthousiaste duiker. Een prachtig land met vriendelijke mensen, milde winters en een ongelooflijk interessante geschiedenis. Mijn ouders en ik zijn in die 5,5 weken nauwelijks Sydney uit geweest, mede omdat het een heel grote stad is en de dichtstbijzijnde locaties die aanbevolen worden meerdere uren in de auto zijn.

Toch zijn we in de tweede week in een vliegtuig gestapt voor een 9 uur durende vlucht. De bestemming: Port Douglas. Een prachtig kust stadje met een klein centrum, schattige restaurantjes met visgerechten aan het water en vooral: een van de mooiste stukken van het Great Barrier Reef.

We hadden ons voor een dag lang duiken aangemeld: 8 uur op een boot met twee verdiepingen, en drie duiken op de dag. Van de 20 toeristen had ongeveer de helft nog nooit gedoken en 'vond het wel grappig onder water te ademen' en deden deze reis waarschijnlijk omdat het op hun bucket list stond.

De andere helft waren net als wij gecertificeerde duikers, die net als wij vooral het raam uit staarden naar het water.

De eerste duik vond ongeveer een uur van de kust vandaan plaats en namen we nog een keer de belangrijkste tekens door van de dieren die we misschien zouden tegenkomen.

 

Een kwartier later gebruikte iemand uit de groep opeens precies zo'n teken. Hij hield zijn hand verticaal tegen zijn voorhoofd: haai! In de verte zwom die heel rustig langs en lette gelukkig niet op ons. Een prachtige ervaring om zo'n mooi dier van dichtbij te zien.

Twee andere haaien hebben we die middag nog gezien. Daarnaast nog een grote groep barracuda's, een slapende manta-ray en een relaxed zwemmende zeeschildpad, die er toch wat sneller vandoor ging toen wij lanskwamen.

 

Hoewel we dus onze ogen tijdens die duiken uitkeken en genoten van al dat leven onderwater, was een ding toch schrijnend teleurstellend: de koralen, die in documentaires worden neergezet als felgekleurd, dichtbevolkt en vol met leven, was wat wij aantroffen toch iets minder sprookjesachtig: de koralen waren nog maar pastel-kleurig en aan het verbleken, veel grote scholen vissen troffen we niet aan en de eerste duik was nog wel het allerergste: hele massagraven van afgebroken, wit koraal.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De twee duiken daarna waren wel indrukwekkender, maar die eerste duik bleef me daarna altijd bij. Ook de uitleg van de begeleiders was naar mijn mening veel te vrijblijvend: beginners die nog nooit in hun leven hadden gedoken mochten gewoon lekker dicht op het koraal, overal met hun stalen flessen tegenaan botsend zonder enig respect voor de natuur.

Het is een fenomeen dat ik met een beetje research op het internet afschrikwekkend vaak tegenkwam: de zee wordt als een toeristische attractie gezien in plaats van een natuur reservaat, en dus ook zo behandeld. Talloze foto's van toeristen met koraal in hun handen en veel te dicht bij wilde dieren: er is bij ons een soort respectloosheid voor de natuur ontstaan, mede omdat de mens denkt alles te kunnen en mogen controleren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Helaas bewijst de natuur keer op keer dat die zich niet door wetten in toom laat houden, noch dat de mens enige zelfbeheersing heeft als het gaat over consumeren.

 

We denken dat de aarde van ons is en vernietigen hem met die illusie. Hoe ver zullen we hierin doorslaan als zelfs niet deze massavernietiging ons dat kan bewijzen?

 

- Kimberly